Metodologia ta jest bardzo przydatna do opracowania sposobu, w jaki należy udostępnić informacje, aby były one bardziej przejrzyste i zrozumiałe dla wszystkich uczestników. Celem jest stymulowanie odblokowania form wartości, które nie są wyraźnie dostępne na początku procesu i pomoc w tworzeniu swego rodzaju „efektów mnożnikowych”.  Dlatego też musimy również zaprojektować procesy, które pozwolą nam dostrzec nowe wzory, zachęcić do rozwoju nowych pomysłów i pomóc w dopasowywaniu nowych pomysłów do miejsca, na które mają one wpływ.

Metoda ta jest bardzo interesująca, gdy potrzebujemy „szybkiego budowania prototypów” i „uczenia się przez tworzenie” jako strategii efektywnej innowacji.

Metoda ta jest również bardzo odpowiednia jako metoda partycypacyjna, ponieważ złożoności interakcji nie da się przewidzieć nawet w najbardziej inteligentnych planach, a ważne jest, aby planować i testować je w sposób partycypacyjny, umożliwiając innym uczestnictwo w naszych działaniach innowacyjnych.

Uczestnicy procesu DT powinni być wybierani i zapraszani w jak najbardziej precyzyjny sposób i w miarę możliwości (możliwość wyboru zależy od kontekstu), tworząc grupę liczącą około 25-40 osób, z zachowaniem wymaganej heterogeniczności w zakresie kreatywności, uczestników, ekspertów z danej dziedziny i umiejętności prezentacji.

• Jak najwięcej bloków kartek samoprzylepnych w kilku kolorach, kolorowe markery (z dużą końcówką)
• ActionCam/HiFi-Cam w celu uzyskania aktywności grupowej (i umożliwienia uczestnikom analizy dynamiki offline)
• Należy dwukrotnie sprawdzić, czy możliwe jest przymocowanie do powierzchni ściany pomieszczenia plakatów i materiałów drukowanych (wstążką).

DOKUMENTACJA UZUPEŁNIAJĄCA

Należy zebrać od zainteresowanych stron wszystkie możliwe informacje na temat kontekstu, na którym skupia się laboratorium DT. Dokument planowania strategicznego, oficjalne oświadczenie, poprzednie opracowania i kampania partycypacyjna, wszystko to może być przydatne do zebrania wskazówek i słów kluczowych, które mogą być użyte przy stole laboratoriów DT jako kreatywny wkład.

Jeśli tylko jest to możliwe (wymaga to dodatkowego czasu i wysiłku), można przeprowadzić etap wstępny (np. ogólne publiczne wezwanie do zgłaszania pomysłów, które mogłoby pomóc zebrać pewne dowody występowania wyraźnych potrzeb społeczeństwa obywatelskiego, stowarzyszeń i mieszkańców. Dostępne informacje mogą być następnie opracowywane i wykorzystywane w laboratoriach DT.

Materiały drukowane mogą się okazać przydatne, należy zatem udostępnić dokumenty w folderze cyfrowym (np. Google Drive, DropBox), ale najistotniejsze dokumenty dotyczące planowania urbanistycznego, dostępnych przestrzeni, innych elementów należy wcześniej wydrukować na papierze pochodzącym z recyklingu i wykorzystać jako wkład dla poszczególnych stołów.

ZAPROSZENIE UCZESTNIKÓW

Ważne jest, aby zrozumieć kulturę i nawyki uczestników, które mogą się drastycznie różnić od typowego środowiska startupowego/biznesowego. Dlatego też proces ten musi być dostosowany do odbiorców. Celem laboratorium DT nie jest zaangażowanie wszystkich obywateli i/lub wszystkich lokalnych stowarzyszeń, ale opracowanie innowacyjnych rozwiązań konkretnych problemów. Dlatego ważne jest, aby dokładnie zdefiniować uczestników laboratorium, być może dzieląc proces na więcej etapów. Jednak ogólnie rzecz biorąc jest to proces, który powinien objąć nie więcej niż 40-50 osób, od rozpoczęcia do zakończenia.

Laboratorium nie jest ściśle zamknięte, więc każdy może zaproponować jego uczestników. Ogólnie rzecz biorąc są oni zawsze mile widziani, nawet jeśli proces jest już w fazie 2 lub 3.

Uczestników należy zaprosić na pierwsze wydarzenie, a następnie utrzymać ich przez cały proces. Liczba osób rezygnujących lub nowych uczestników stanowi dobry kluczowy wskaźnik efektywności procesu partycypacyjnego.

USTALENIA DOTYCZĄCE ŚRODOWISKA

Atmosfera powinna być dobra, a uczestnik powinien czuć się komfortowo, aby łatwo przełamywać swoje opory.

Ściany pomieszczenia można wykorzystać do zawieszenia różnych materiałów opracowanych w fazie przygotowawczej, które mogą pomóc w kontekstualizacji procesu.  Dobrym przykładem, w przypadku procesu innowacji miejskich, mogą być zdjęcia obszarów miejskich będących przedmiotem zainteresowania, wcześniejsze koncepcje, lista pomysłów, jak również chmura słów kluczowych związanych z kontekstem.

Spróbuj ostrożnie pomieścić osoby i ułatwić im wzajemne poznanie się, na przykład zachęcając ich do spacerów po pomieszczeniu, na kawę lub w każdy inny użyteczny sposób.

Generowanie pomysłów:  swobodnie przedyskutuj i przeprowadź burzę mózgów na temat szerokiego wachlarza kreatywnych pomysłów, które odnoszą się do niezaspokojonych potrzeb użytkowników zidentyfikowanych w fazie definiowania. W tej fazie ważne jest, aby dać zespołowi całkowitą swobodę; żaden pomysł nie jest zbyt wyszukany, a jakość jest ważniejsza od ilości. Połącz członków zespołu oraz bądź ich animatorem i zachęcaj ich do tworzenia wielu różnych pomysłów. Następnie poproś ich o podzielenie się pomysłami, kilkakrotnie ich mieszając, bazując na pomysłach innych.

Budowanie prototypów: Przedstaw podzbioru swoich pomysłów w sposób rzeczywisty i namacalny. Celem tej fazy jest zrozumienie, które elementy Twoich pomysłów się sprawdzają, a które nie. W tej fazie rozpoczyna się ocena wpływu w zestawieniu z wykonalnością pomysłów za pomocą informacji zwrotnych na temat prototypów. Wprowadź zmiany na podstawie informacji zwrotnych, a następnie ponownie szybko przygotuj nowy uproszczony prototyp. Następnie przedstaw go innej grupie ludzi.

Test: Wróć do użytkowników w celu uzyskania informacji zwrotnej. Zadaj sobie pytanie: „Czy to rozwiązanie spełnia potrzeby użytkowników?” i „Czy poprawiło to ich samopoczucie, sposób myślenia lub wykonywania zadań?’

Zweryfikuj swój prototyp przed prawdziwymi klientami i sprawdź, czy osiąga swoje cele.

Gerd Waloszek, Introduction to Design Thinking, 2012: https://experience.sap.com/skillup/introduction-to-design-thinking